مبحث سوم مقررات ملی ساختمان-حفاظت ساختمان ها در برابر حریق(ویرایش ۹۵)
حافظت ساختمان ها در برابر حریق از ابعاد ایمنی جانی، مالی و منافع ملی از ضروری ترین نیاز ها و الزامات در طرح و اجرای ساختمان هاست. علوم و مهندسی ایمنی در برابر آتش از موضوعات مهمی محسوب می شود که در دهه های اخیر در دنیا بسیار مورد توجه قرار گرفته است. دانش فنی و فناوری های حفاظت ساختمان ها در برابر حریق در دنیا به سرعت در حال رشد است. این موضوع فقط به ساختمان های متعارف محدود نمی شود و زمینه های متعدد دیگر در کشور ماند سیستم های حمل و نقل و سازه های خاص همگی نیازمند تحقیقات و فناوری های ایمنی در برابر آتش هستند.
کلیات
تعاریف
آتریوم: یک گشودگی قائم و باز که دو یا چند طبقه را به یک دیگر مرتبط می سازد و در انتهای بالایی آن بسته است. این گشودگی به غیر از پلکان دوربسته، آسانسور ها، چاه آسانسورها، بالا برها، تاسیات برقی، مکانیکی یا سایر تجهیزات است. طبقاتی که در این تعریف به وسیله آتریوم به هم مرتبط می شوند، شامل بالکن های موجود در تصرف تجمعی یا میان طبقه نیست.
آتش سوزی: آتشی است که از کنترل خارج شده و برای موجود زنده، ساختمان و محتویات درون آن زیان آور و خطرناک است.
آتش استاندارد: منحنی استاندارد دماـ زمان مطابق استاندارد ملی ایران شماره ۱۲۰۵۵، که افزایش دما بر حسب زمان را برای آزمایش های مقاومت در برابر آتش مشخص می کند. در این مقررات منظور از آتش استاندارد عمدتاٌ آتش استاندارد سلولزی است و چنانچه استانداردهای دیگری(مانند آتش هیدروکربنی یا منحنی تونل) مورد نظر باشد، تصریح خواهد شد.
آزمایش آتش استاندارد: آزمایش یا آزمایش های استاندارد ویژه برای تعیین مقاومت و رفتار مصالح، فرآورده ها، اعضا و اجزای ساختمانی در برابر آتش سوزی. آزمایش های آتش عمدتاٌ شامل دو گروه اصلی «واکنش در برابر آتش» و «مقاومت در برابر آتش» می شود.
ارتفاع ساختمان: فاصله قائم تراز متوسط زمین تا تراز متوسط بالاترین بام. در ساختمان هایی که دارای چند بام با ارتفاع های متفاوت است، ارتفاع ساختمان برابر با ارتفاع متوسط بالاترین بام در نظر گرفته می شود.
ارتفاع طبقه: فاصله قائم از روی کف تمام شده یک طبقه تا روی کف تمام شده طبقه بالاتر است. ارتفاع طبقه آخر بنا، حد فاصل کف تمام شده آن طبقه تا کف تمام شده متوسط سطح بام ساختمان می باشد.
افزایش بنا: هرگونه عملیات ساختمانی که سطح یا حجم یک بنا را افزایش می دهد.
اعضای باربر: اعضایی از ساختمان که بار مرده و زنده ساختمان را به شالوده ها انتقال می دهند.
بار تصرف: تعداد افرادی که راه خروج ساختمان ساختمان یا بخشی از آن، برای آنها طراحی می شود.
بالابر: اتاقک یا سکویی که به مکانیسم بالا و پایین رفتن در مسیر قائم و ثابت مجهز باشد.
بنای موجود: بنایی که مطابق مقررات و قوانین گذشته اجرا و تکمیل شده است.
پارکینگ باز: یک ساختمان یا بخشی از آن، که به پارک کردن اتوموبیل های شخصی اختصاص یافته و دارای شرایط زیر است: برای تهیه طبیعی پارکینگ، حداقل دو سمت خارجی آن دارای بازشوهایی با توزیع یکنواخت است. در هر طبقه مجموع مساحت گشودگی های خارجی حداقل برابر با ۲۰ درصد مساحت کل دیوارهای پیرامونی پارکینگ در همان طبقه و مجموع طول بازشوهای خارجی نیز دست کم برابر با ۴۰ درصد طول کل دیوارهای پیرامونی پارکینگ در آن طبقه باشد. همچنین دیوارهای داخلی پارکینگ باید دارای حداقل ۲۰ درصد گشودگی با توزیع یکنواخت باشد.
پارکینگ بسته: به هر پارکینگی که باز نباشد، پارکینگ بسته گفته می شود.
پارکینگ مکانیزه: به پارکینگ هایی اطلاق می شود که فاقد طبقه بوده و خودروها بدون حضور راننده و به وسیله تجهیزات مکانیزه کنترل و در محل خود جای می گیرند.
پله: تغییر در تراز ارتفاع، شامل یک یا چند مرتبه صعود.
پلکان: بخشی از مجموعه راه خروج، شامل تعدادی پله با پاگرد و سکو های لازم، که رفت و آمد از یک طبقه به طبقه دیگر را بدون تداخل و برخورد با مانع امکان پذیر می کند.
پلکان خارجی: پلکانی که حداقل یک طرف آن به جز بخش های لام برای ایستادگی و حفاظت، باز است. فضاهای باز مجاور باید حیاط یا معبر عمومی باشد.
پلکان برقی: وسیله ای است که در مسیر حرکت افراد پیاده جهت بال و پایین بردن آنها در دو طبقه غیر هم سطح به کار می رود و به وسیله پله که توسط نیروی محرکه برقی به حرکت درآورده می شود، سبب جابجایی افراد می گردد.
برای مطالعه کامل « مبحث سوم مقررات ملی ساختمان-حفاظت ساختمان ها در برابر حریق(ویرایش ۹۵) » به لینک دانلود مراجعه نمایید…
مطالب مرتبط
نظرات
برچسب ها
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاهتان را بنویسید
