سیستم های اعلام حریق

انواع سیستم های اعلام حریق :

الف) سیستم اعلام حریق انفرادی

ب ) سیستم های اعلام حریق مرکزی

۱- سیستم های دستی ۲- سیستم های اتوماتیک

تعریف سیستم های متعارف (Conventional ) :

در سیستم های متعارف مسیرهای سیم کشی به صورت شعاعی یا خطی (رادیال) است و کلیه تجهیزات (آشکار سازها و شستی ها ) یک منطقه از محل تحت پوشش سیستم اعلام حریق به وسیله دو سیم به هم وصل می شوند و سپس به تابلوی کنترل مرکزی متصل می گردند. در صورت بروز حریق ، علاوه بر روشن شدن لامپ های منطقه آتش سوزی ، آژیرهای مرکزی نیز به صدا در می آیند .

تعریف سیستم های آدرس پذیر (Addressable ) :

سیستم اعلام حریق آدرس پذیر ، نوع جدیدتر سیستم های اعلام حریق است که علاوه بر داشتن رفتار هوشمندانه در کشف حریق ، دارای سرعت بالا در اطلاع رسانی پس از کشف حزیق است در این نوع سیستم های تابلو کنترل مرکزی  از یک یا چند حلقه جهت کنترل آشکارسازها ، شستی ها و زنگ ها استفاده می کنند .

نگهداری سیستم  اعلام حریق

با توجه به وظیفه حساس و مهم سیستم اعلام حریق ، باید نسبت به عملکرد صحیح و به موقع آن در هنگام بروز حریق اهمیت زیاد قائل بود و در نگهداری سیستم اعلام حریق ، احساس مسئولیت کرد .

در سیستم های آدرس پذیر و هوشمند ، نوع ساختمان داخلی تجهیزات به امر نگه داری کمک می کند و در صورت بروز اشکال آلارم های مربوط به کثیفی آشکارسازها ، عمل نکردن شستی ، آژیر و سایر تجهیزات ، مسئول نگه داری را از وضعیت سیستم مطلع می کند . اما در سیستم های متعارف ، بروز اشکال در سیستم فقط در صورت خارج شدن یک آشکارساز از مدار ، پارگی خط ارتباطی و اتصال کوتاه خط باعث ایجاد  آلارم می شود و کثیفی آشکارساز یا نداشتن عملکرد صحیح آن فقط با تست دوره ای یا آلارم های ارسال شده بر روی تابلو کنترل مرکزی معلوم می گردد .
 

خطا یا آلارم

اصولاً هر نوع اعلام حریق ( به صدا درآمدن آژیر حریق ) بدون وجود حریق واقعی را خطا یا آلارم می گویند . یکی از مشکلات سیستم های اتوماتیک اعلام حریق ، ارسال هشدارهای اشتباه و نادرست است که دردسرساز می شود و در صورت تکرار زیاد ، سیستم را تبدیل به چوپان دروغگو می کند.

برای مطالعه کامل « سیستم های اعلام حریق» به بخش دانلود مراجعه نمایید…