سامانه های کشف (آشکارسازی) و اعلام حریق – قسمت ۱
استاندارد سامانه های کشف (آشکارسازی) و اعلام حریق – قسمت ۱: کلیات و تعاریف
استاندارد ملی « سامانه های کشف (آشکارسازی) و اعلام حریق » (همه قسمت ها)، اجزای سامانه های کشف و اعلام حریق، الزامات نصب، ارتباط آنها با یکدیگر و عملکردآنها، آزمون و به کارگیری قسمت هایی از سامانه های کامل را مشخص می کند.
– سیگنال های محلی و یا از راه دور دارای مسئولیت پاسخگویی به سیگنال های اعلام حریق
– سیگنال هایی برای آغاز به کار تجهیزات محافظت در برابر آتش و سامانه های دیگر
یک سامانه کشف و اعلام حریق می تواند به وسیله وسایل کشف خودکار یا بوسیله عملیات دستی فعال شود و باید وظایف خود را بدون خطا و کاستی که شامل موارد زیر است، انجام دهد:
– کشف سریع به منظور انجام وظیفه در نظر گرفته شده:
– ارسال مطمئن سیگنال کشف به تجهیزات کنترل و نشانگر و ایستگاه دریافت کننده اعلام حریق:
-تفسیر سریع و بدون ایراد سیگنال کشف به سیگنال اعلام واضحی که توجه ساکنان را جذب می کند:
-غیر حساس ماندن به پدیده هایی غیر از پدیده هایی که وظیفه آنها تشخیص دهی است:
-سیگنال دهی فوری و واضح هرگونه خطای نظارت شده که ممکن است کارایی صحیح سامانه کشف و هشدار حریق را به خطر اندازد.
سامانه کشف و اعلام حریق نباید:
– تحت تاثیر هر سامانه دیگر، اعم از این که با آنها در ارتباط باشد یا نباشد، قرار گیرد:
– به صورت جزئی یا کامل پیش از کشف حریق یا پدیده ای که جهت کشف آن طراحی شده است، غیر فعال شود.
استاندارد ملی « سامان های کشف و اعلام حریق – (همه قسمت ها) » برای سامانه های کشف و اعلام حریق نصب شده در داخل و پیرامون ساختمان ها به کار می رود. این استاندارد می تواند به عنوان مبنایی برای ارزیابی سامانه هایی با اهداف دیگر به عنوان مثال در معادن و کشتی ها، استفاده شود، اما ماهیت ویژه هر کاربرد باید دقبل از استفاده مشخص شود. عملکرد های اضافی و آزمون های محیطی دیگر ممکن است ضروری باشند. این موضوع مانع ساخت یا کاربرد سامانه هایی با مشخصه های خاص مناسب برای محافظت در برابر خطرات خاص نمی شود.
سامانه کشف و اعلام حریق نه تنها در حادثه آتش سوزی بلکه در حین قرار گیری در معرض شرایطی مانند خوردگی، لرزش، ضربه مستقیم، شوک غیر مستقیم، اختلالات الکترومغناطیسی باید عملکرد رضایت بخشی داشته باشد. منظور از بعضی آزمون های مشخص شده، ارزیابی عملکرد اجزای سامانه تحت چنین شرایطی است.
عملکرد اجزای سامانه های کشف و اعلام حریق با توجه به نتایج به دست آمده از آزمون های خاص ارزیابی می شود و مقصود از استاندارد ملی « سامانه های کشف و اعلام حریق – (همه قسمت ها)» اعمال محدودیت هایی بر طراحی و ساخت چنینی اجزایی نیست.
در جای مقتضی، استاندارد ملی «سامانه های کشف و اعلام حریق – (همه قسمت ها)» می تواند برای اجزای کاشف حریق مربوط به سامانه های اطفای حریق، جز اسپرینکلر ها، به کار رود، اگرچه الزامات حساسیت ممکن است در هر مورد به کار نرود.
این استاندارد تحت عنوان کلی سامان های کشف و اعلام حریق، شامل قسمت های زیر است:
استاندارد ملی ایران شماره ۱-۱۴۴۵۹: سامانه های کشف و اعلام حریق-قسمت ۱: کلیات و تعاریف
استاندارد ملی ایران شماره ۱۸-۱۴۴۵۹: سامانه های کشف و اعلام حریق-قسمت ۱۸: وسایل ورودی / خروجی
هدف و دامنه کاربرد سامانه های کشف (آشکارسازی) و اعلام حریق – قسمت۱
هدف از تدوین این استاندارد سیستم های کشف (آشکارسازی) و اعلام حریق، ارائه تعاریف و راهنمایی های کلی که در توصیف تجهیزات سامانه های کشف (آشکارسازی) و اعلام حریق (FDAS) نصب شده در ساختمان ها و اطراف آن، و آزمون ها و الزامات برای این تجهیزات در قسمت های دیگر استاندارد ملی شماره ۱۴۴۵۹ آورده شده است.
این استاندارد برای اعلام دود به کار نمی رود، به الزاماتی که در استاندارد ISO 12239 مشخص شده است مراجعه شود.
کاربران گرامی برای دریافت کامل فایل « سامانه های کشف (آشکارسازی) و اعلام حریق – قسمت۱ » به بخش دانلود مراجعه نمایید…
مطالب مشابه ارائه شده در سایت مهندس ایران :
مطالب مرتبط
نظرات
برچسب ها
دیدگاه خود را بنویسید
دیدگاهتان را بنویسید
